Ο παραγωγός του κεριού – η μέλισσα

Γενικά για το μελίσσι: Κατά την βιολογική εξέλιξη των οργανισμών προέκυψαν αρχικά σύνθετες οργανικές ουσίες από απλά χημικά στοιχεία. Ακολούθως, εμφανίστηκαν απλοί, μονοκύτταροι οργανισμοί όπως για παράδειγμα οι αμοιβάδες. Από αυτούς εξελίχθηκαν οι πολυκύτταροι π.χ. οι πεταλούδες, τα πουλιά, ο άνθρωπος κ.λ.π. Σε ορισμένες περιπτώσεις πολυκύτταροι οργανισμοί ζωικών ειδών έδωσαν με τη σειρά τους γένεση σε χαρακτηριστικές κοινωνίες ατόμων, θεωρούμενες ως υπεροργανισμοί. Ο πιο γνωστός υπεροργανισμός είναι το μελίσσι του είδους Apis mellifera.

Το μελίσσι λοιπόν χαρακτηρίζεται ως ένας από τους υπεροργανισμούς διότι έχει συγκεκριμένη δομή, παρουσιάζει μια τυπική συμπεριφορά συλλογής τροφής, αναπτύσσεται, πολλαπλασιάζεται, προσαρμόζεται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες του περιβάλλοντος και διαθέτει σύστημα επικοινωνίας των ατόμων που το συγκροτούν.

Ιστορία. Οι μέλισσες γενικά εμφανίστηκαν στη γη πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια περίπου. Τα απολιθώματα που έχουν βρεθεί είναι σπάνια, και έτσι δεν μπορούν να μας δώσουν πολλές πληροφορίες για την εξέλιξή τους. Υποθέσεις που βασίζονται σε παλαιοντολογικά ευρήματα αναφέρουν ότι οι πρώτες μέλισσες εξελίχθηκαν από έντομα που έμοιαζαν με σφήκες.

Είναι από τα ελάχιστα είδη των εντόμων που ο άνθρωπος προσπάθησε να εκμεταλλευτεί, βλέποντας ότι θα είχε κάποιο οικονομικό όφελος. Η προσπάθεια αυτή του ανθρώπου να ‘’εξημερώσει’’ τη μέλισσα δεν είναι νέα. Υπάρχει μια σπηλαιογραφία στην Μπικόρπ της Ισπανίας, όπου εικονίζεται ένας άνθρωπος που προσπαθεί να πάρει μέλι από μελίσσι.

Μεσολιθική εποχή, ζωγραφική σε βράχο, κυνηγός συγκομιδή από μέλι και κερί από μια φωλιά μελισσών σε ένα δέντρο. Στο Cuevas de la Araña en Bicorp. (Χρονολογείται περίπου 8.000-6.000 π.Χ.) Πηγή: Eva Crane.The world History of Beekeeping and honey hunding

Στην Ινδία, την Ύστερη μεσολιθική εποχή, έχουν βρεθεί απεικονίσεις μελισσών σε σπήλαια. Οι μέλισσες στις σπηλαιογραφίες αυτές είναι φανερό ότι αφορούν την Apis Drosata (μεγαλόσωμη μέλισσα της Ασίας) από το μέγεθος και σχήμα των κηρηθρών.

Ύστερη Μεσολιθική σπηλαιογραφία στο Rajat Prapat της κεντρικής Ινδίας με παράσταση της Apis Drosata. Πηγή: Eva Crane. The world History of Beekeeping and honey hunding

Σήμερα, περιτριγυρισμένος από εκατοντάδες άγριες μέλισσες των Ιμαλαϊων, ο Νεπαλέζος της φωτογραφίας προσπαθεί με δύο μεγάλα μπαμπού καλάμια, καπνό και ένα καλάθι να μαζέψει μέλι από τεράστιες κηρήθρες-φωλιές των μελισσών

Ανατομία της μέλισσας: Το σώμα των μελισσών αποτελείται από το κεφάλι, το θώρακα και την κοιλιά. Στο κεφάλι των μελισσών υπάρχουν δυο σύνθετα μάτια στα πλάγια και τρία απλά στο πάνω μέρος. Από το τμήμα που βρίσκεται ανάμεσα στα μάτια, φυτρώνουν δυο κεραίες, πάνω στις οποίες βρίσκονται διάφορα αισθητήρια όργανα. Στο μπροστινό τμήμα του θώρακα φέρει δύο ζεύγη μεμβρανωδών φτερών. Η κοιλιά είναι χωρισμένη σε δακτυλίους, που ανάμεσά τους βρίσκονται οι κηρογόνοι αδένες. Ο τελευταίος απ' τους δακτυλίους έχει το κεντρί. Τα αρσενικά δεν διαθέτουν ούτε κηρογόνους αδένες, ούτε κεντρί.

Ανατομία της μέλισσας

Κοινωνική οργάνωση: Οι μέλισσες ανήκουν στην κατηγορία των εντόμων που παρουσιάζουν σαφή ιεράρχηση και ζουν σε μεγάλες οικογένειες, μέσα σε κυψέλες. Σε κάθε οικογένεια υπάρχει μια "βασίλισσα", που έχει σαν μοναδική αποστολή να εξασφαλίζει τον πολλαπλασιασμό της οικογένειας. Η οικογένεια έχει ακόμη μερικούς αρσενικούς, τους κηφήνες, που προορίζονται να γονιμοποιήσουν μόνο μια φορά τη βασίλισσα και στη συνέχεια να πεθάνουν. Τέλος κάθε οικογένεια αποτελείται από μερικές χιλιάδες θηλυκές μέλισσες, που είναι στείρες και λέγονται "εργάτριες". Οι εργάτριες, που αποτελούν και το βασικό πληθυσμό, έχουν πολλές και σύνθετες αποστολές, αρχίζοντας από τη δημιουργία αποθεμάτων τροφών, μέχρι τη φύλαξη της κυψέλης και την περιποίηση των μικρών.

Οι τρεις κάστες μελισσών της κυψέλης

Η βασίλισσα, ο κηφήνας και η εργάτρια ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά μεταξύ τους. Η εργάτρια είναι πιο μικρή και από τον κηφήνα και από τη βασίλισσα, και πιο αδύνατη. Η βασίλισσα έχει μεγαλύτερο μήκος, ενώ ο κηφήνας είναι κοντός, χοντρός και πιο σκούρος. Τόσο ο κηφήνας όσο και η βασίλισσα δεν έχουν κεντρί και δηλητήριο, σε αντίθεση με τις εργάτριες που έχουν. Οι εργάτριες και οι βασίλισσες προέρχονται από γονιμοποιημένα αυγά. Αντίθετα, οι κηφήνες προέρχονται από αυγά μη γονιμοποιημένα. Έτσι, από το ίδιο αυγό είναι δυνατό να δημιουργηθεί βασίλισσα ή εργάτρια. Η διαφοροποίηση είναι αποτέλεσμα μιας ειδικής διατροφής που λαμβάνουν οι βασίλισσες από τη στιγμή που θα βγουν από το αυγό μέχρι που να μεταμορφωθούν σε τέλειο έντομο. Τρέφονται αποκλειστικά και μόνο από έναν πολτό, το λεγόμενο βασιλικό πολτό. Ο βασιλικός πολτός είναι στην πραγματικότητα αδενικό έκκριμα των εργατριών του οποίου η ακριβής σύνθεση, μέχρι σήμερα, δεν έχει προσδιοριστεί. Με το έκκριμα αυτό τρέφονται και εργάτριες, αλλά μόνο για ένα διάστημα που δεν ξεπερνά τις 48 ώρες. Στη συνέχεια τρέφονται με μείγμα μελιού, γύρης κλπ. Το μείγμα αυτό περιέχει κάποια ουσία που τελικά προκαλεί εκφυλισμό των γεννητικών οργάνων των εργατριών, τα οποία ατροφούν και δεν αναπτύσσονται γίνονται ατελή θηλυκά έντομα δηλαδή εργάτριες μέλισσες, οι κηφήνες τρέφονται και αυτοί με μείγμα βασικά μελιού και γύρης.

Ανατομία του μελισσιού: Ο σκελετός του μελισσιού που αποτελεί και το δομικό του μέρος είναι οι κηρήθρες. Μέσα στα κελιά των κηρηθρών αποθηκεύεται η τροφή του μελισσιού, μέλι και γύρη. Αν αυτά απουσιάζουν και ιδιαίτερα το μέλι, το μελίσσι είναι καταδικασμένο να πεθάνει από ασιτία.

Το μελισσοκέρι, που αποτελεί το υλικό κατασκευής των κηρηθρών, είναι πολύ ‘’δαπανηρό’’ από βιολογικής άποψης γιατί όπως έχει διαπιστωθεί, για την παραγωγή 1 κιλού κεριού η μέλισσα καταναλώνει περίπου 10 κιλά μέλι. Από την άλλη μεριά όμως η κηρήθρα είναι τόσο ανθεκτική, ώστε να συγκρατεί το βάρος του μελιού, της γύρης και του γόνου με ασφάλεια.

Η εξαγωνική διατομή των κελιών των κηρηθρών δεν είναι τυχαία αλλά έχει σχεδιαστεί με αυτό τον τρόπο διότι συμβάλλει στην εξοικονόμηση του υλικού κατασκευής τους, στην εξοικονόμηση χώρου και στην μέγιστη αξιοποίηση του μελιού που αποτελεί το ‘’βιολογικό’’ καυσίμο για τη θέρμανση του γόνου.

Αλλά, εκτός από τις κηρήθρες του, το μελίσσι απαρτίζεται και από το ζωντανό του τμήμα. Αυτό με τη σειρά του συνίσταται από τις αναπτυσσόμενες μέλισσες, μέσα στα κελιά (γόνος) και από τις ακμαίες ή ενήλικες μέλισσες, που περιφέρονται ανάμεσα στις κηρήθρες (πληθυσμός. Οι επί μέρους ομάδες από ενήλικες μέλισσες (εργάτριες, βασίλισσα και κηφήνες) είναι τα κύτταρα και όργανά του μελισσιού για την επιτέλεση των διάφορων φυσιολογικών λειτουργιών του. Ο γόνος και οι κηφήνες, ως συστατικά μέρη του μελισσιού απουσιάζουν για μεγαλύτερο ή μικρότερο διάστημα του έτους στην περίοδο του χειμώνα γιατί δεν είναι απαραίτητοι για την επιβίωση του μελισσιού.

Η κατανομή της εργασίας: Σε αυτόν τον υπεροργανισμό που λέγεται μελίσσι, οι λειτουργίες π.χ. της συλλογής τροφής, της κατασκευής του σκελετού (κηρηθρών), της ρύθμισης της θερμοκρασίας του κλπ. γίνονται από τις εργάτριες μέλισσες. Ορισμένες εργασίες του μελισσιού, όπως για παράδειγμα η συλλογή πρόπολης, κ.α. αναλαμβάνονται από εντελώς εξειδικευμένες ομάδες εργατριών. Αυτές δηλαδή κατά κανόνα δεν ασχολούνται με τίποτε άλλο παρά μόνον με τη συγκεκριμένη κάθε φορά εργασία. Σε όλες τις άλλες όμως εργασίες μέσα και έξω από την κυψέλη συμμετέχει μια μέλισσα διαδοχικά καθώς μεγαλώνει. Η αλλαγή απασχόλησης ωστόσο της κάθε μέλισσας στη διάρκεια της ζωής της δεν είναι εντελώς τυχαία, αλλά ούτε και χρονικά αυστηρά προκαθορισμένη.

Ο Αριστοτέλης (322 π.Χ.) –τα συγγράμματα του αποτέλεσαν σπουδαίο σταθμό για τη μελισσοκομία τόσο της αρχαίας Ελλάδας αλλά και όλου του τότε πολιτισμένου κόσμου- είχε ήδη επισημάνει το φαινόμενο της κατανομής της εργασίας στο μελίσσι. Σήμερα γνωρίζουμε ότι μια μέλισσα μπορεί στην ίδια ηλικία να ασχολείται με περισσότερες της μιας εργασίες.

Η μελισσοκομία στην Ελληνική μυθολογία

Από τους προϊστορικούς χρόνους οι άνθρωποι ήξεραν να παίρνουν το μέλι και να το χρησιμοποιούν στη διατροφή τους. Επί πολλούς αιώνες το μέλι ήταν η μόνη γνωστή γλυκαντική ουσία. Οι Θεοί του Ολύμπου τρέφονταν με νέκταρ και αμβροσία. Ο Ησίοδος και ο Πίνδαρος αναφέρουν ότι ο Αρισταίος, γιος του Απόλλωνα θεού της μουσικής και της αρμονίας, και της Κυρήνης, κόρης του βασιλιά των Λαπιθών Υψέα, ήταν ο εισηγητής της καλλιέργειας των μελισσών, του σταφυλιού και της ελιάς, ο προστάτης των βοσκών και των κυνηγών, θεράποντα της ιατρικής και της μαντικής. Ο Αρισταίος γεννήθηκε στην Λιβύη και ο Ερμής τον πήρε και τον πήγε στη Γαία και στις Ώρες για να τον αναθρέψουν. Πρώτος σταθμός του Αρισταίου είναι η Κέα όπου δίδαξε τους κατοίκους του νησιού και τη μελισσοκομία. Έτσι, ο Αρισταίος υπήρξε για τους ανθρώπους και μάλιστα για τους κατοίκους της Κέας, ο πρώτος εφευρέτης μιας σειράς από χρήσιμες τέχνες κυριότερη από τις οποίες ήταν η μελισσοκομία. Ο Αρισταίος και η μέλισσα θα γίνουν τα βασικά σύμβολα της Κέας και θα απεικονισθούν στα νομίσματα της Τουλίδας, της Καρθαίας και της Κορησίας.

Ο φτερωτός Αρισταίος, λεπτομέρεια από μελανόμορφο αμφορέα του 540 πΧ.

Στην ελληνική μυθολογία, η μέλισσα και άμεσα ή έμμεσα το μέλι κατέχουν σημαντική θέση.

Παραστάσεις σε πλακίδια και μενταγιόν από χρυσό ή ήλεκτρο προερχόμενα από τη Ρόδο, Μήλο και Θήρα

Θεά ή Δαιμόνισσα. Μισή μέλισσα, μισή φτερωτή γυναίκα, μορφή της Μεγάλης Θεάς Μητέρας, της Προ-Άρτεμης, δηλαδή με στενή σχέση θεοτήτων της βλάστησης.

Εφέσια Αρτεμη. Απεικονίσεις μέλισσας ανάμεσα σε ζώα και ρόδακες στον επενδυτή της θεάς. Θεά της γονιμότητας και της παρθενίας. "Μέλισσαι" ονομάζονταν και οι ιέρειες της Εφέσιας Αρτεμης, της Ρέας, της Κυβέλης, της Δήμητρας και της Περσεφόνης.

Δίας (Μελισσεύς και Μελισσαίος - Ησύχιος). Ο μύθος αναφέρει σαν τροφούς του Δία τις ιερές μέλισσες που τον μεγάλωσαν στη σπηλιά στο "Ιδαίο Αντρο" της Κρήτης.

Απόλλωνας. Ο Απόλλωνας τρεφόταν με νέκταρ και αμβροσία και έγινε τόσο όμορφος, που ο πατέρας του, ο Δίας, τον ονόμασε θεό του φωτός

Ιέρειες Μέλισσες. Με το μέλι συνδέονται μύθοι σχετικά με ιέρειες που είχαν την ικανότητα να προφητεύουν, όπως η Πυθία, και οι Θρίες.

Αφροδίτη - Έρωτας-Μέλι. Ο Θεόκριτος στο γνωστό ποίημα του, μας λέει ότι ο Έρωτας θέλησε να κλέψει κηρήθρα με μέλι και οι μέλισσες για τιμωρία τον κεντρίσανε, αναφερόμενος συμβολικά στις χαρές και τις πίκρες του έρωτα.

Τροφώνιος. Θεϊκό παιδί που τράφηκε με μέλι από νύμφες μέσα σε ιερή σπηλιά, όπου το δρόμο ως εκεί έδειξαν μέλισσες, οι λεγόμενες τροφωνιάδες. Ο Τροφώνιος ήταν μια προελληνική αγροτική θεότητα (θεός της βροχής και της βλάστησης) με θεραπευτικές και μαντικές ιδιότητες, με γονείς του τον Βάκχο και την Περσεφόνη, τον Απόλλωνα και την Επικάστη, τον Δία και την Ιοκάστη, τον Εργίνο και την Ιοκάστη (ανάλογα με την παραλλαγή του μύθου).

Αρισταίος. Αλλη μια προελληνική αγροτική θεότητα της βλάστησης. Γιος του Απόλλωνα και της Νύμφης Κυρήνης, την οποία απήγαγε ο θεός από τις όχθες του Πηνειού ποταμού και την οδήγησε στη μακρινή Λιβύη. Εκεί γέννησε τον Αρισταίο και ο Ερμής έφερε το νεογέννητο στις Ώρες και στη Γη για να το καταστήσουν αθάνατο, τρέφοντάς το με αμβροσία και νέκταρ. Λατρευόταν σαν προστάτης των κοπαδιών του λαδιού και του μελιού. Σύμφωνα με τον Νόννο (Διονυσιακά, 5, 212-286), στον Αρισταίο οφείλεται η κυψέλη, η λινή φόρμα και η τεχνική του καπνίσματος των μελισσών. Ο ίδιος συγγραφέας αναφέρει ότι ο Αρισταίος πρόσφερε στους θεούς και τους ανθρώπους το μέλι και ο Διόνυσος το κρασί.

Ήβη και Γανυμήδης. Οι Ολύμπιοι θεοί τρέφονταν με αμβροσία (μέλι) και νέκταρ (υδρόμελο), σερβιρισμένα από τη θεά της νεότητας Ήβη (κόρη του Δία και της Ήρας) και αργότερα μετά την αποθέωση του Ηρακλή και το γάμο του με την θεά, από τον Γανυμήδη.

Γλαύκος και Πολύιδος. Ο Γλαύκος, γιός του Μίνωα και της Πασιφάης (ή Κρήτης) πνίγηκε σε πιθάρι γεμάτο με μέλι και αναστήθηκε από τον μάντη Πολύιδο με τη βοήθεια ενός μαγικού βοτάνου. Ο μύθος ήταν πολύ δημοφιλής στην αρχαιότητα και η έκφραση "Γλαύκος πιών μέλι ανέστη" ήταν συνηθισμένη για κάποιον που είχε κινδυνεύσει να πεθάνει και τελικά επέζησε. Ο Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης είχαν χρησιμοποιήσει το μύθο στα έργα τους Κρήσσαι, Πολύιδος (Μάντεις) και Πολύιδος αντίστοιχα.

Κάτω Κόσμος (Αδης). Σε παράσταση σκαραβαίου εικονίζεται ο Ερμής να ανακαλεί ψυχές από τον Κάτω Κόσμο, ενώ από πάνω τους πετάει μια μέλισσα. Οι νεκροί έπρεπε να έχουν μαζί τους για το ταξίδι στον Κάτω Κόσμο μέσα από τον ποταμό Αχέροντα μια μελόπιτα για να εξευμενίσουν τον τρομερό φύλακα του Αδη, Κέρβερο.

Ροδοδάκτυλος Ηώ. Η θεά Αφροδίτη την "καταράστηκε" να μην βρίσκει ερωτική ικανοποίηση, όταν η Ηώ ξελόγιασε τον θεό Αρη. Στο "κυνήγι" συντρόφων συναντήθηκε με τον Τιθωνό, που τον απήγαγε και τον έτρεφε με αμβροσία για να μείνει για πάντα νέος και δυνατός.